Ks. Jan Zieja - bez tytułu naukowego. Absolutorium Uniwersytetu Warszawskiego. Profesor katechetyki w WSD w Pińsku w latach 1934-1937. Syn Michała i Konstancji z Kmieciaków Ziejów, urodził się we wsi Osse w powiecie Opoczyńskim, woj. Kieleckim, w parafii Odrzywół. Początkowe nauki czytania i pisania pobierał w domu, potem na plebanii w Odrzywole systematycznie uczyła go bratanica proboszcza, pani Maria Aksamitowska. Potem uczęszczał do szkoły w Lelowie. W latach 1907-1915 uczył się w szkołach średnich, najpierw w Gimnazjum Chrzanowskiego a potem św. Stanisława Kostki. Po ukończeniu 7 klasy gimnazjalnej wstąpił do seminarium duchownego w Sandomierzu w 1915 roku. Po ukończeniu studiów seminaryjnych, jeszcze jako subdiakon był nauczycielem i wychowawcą dzieci państwa Faszczów w Oblanach (1/2 roku) a następnie już jako diakon pomagał na parafii w Drzewicy. W roku 1919 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. biskupa Ryxa 5.07. w kaplicy biskupiej w Sandomierzu. W tymże 1919 roku skierowany został na studia specjalistyczne, na sekcji dogmatyczno-biblijnej Wydziału Teologicznego na Uniwersytecie Warszawskim. W 1920 zgłosił się jako "kapelan ochotnik" do Wojska Polskiego i przydzielony został do 8 pułku piechoty Legionów. Po "Cudzie nad Wisłą" powraca na dalsze studia. Po czterech latach studiów otrzymał absolutorium. Zrezygnował świadomie z "robienia doktoratu". W roku 1922 przebywał 5 miesięcy w Rzymie na Instytucie Biblijnym i Wschodnim. Od roku 1923 jest prefektem w Radomiu (do 1925), Zawichoście (1925-1926), wikariuszem i prefektem w Kozienicach (1926-1928). W tym czasie, pod wpływem przeżyć "Franciszkańskiego Roku Jubileuszowego" wstępuje do nowicjatu w klasztorze OO. Kapucynów. Po trzech miesiącach próby, rezygnuje z zakonu i wraca na dawne stanowisko w Kozienicach. Na przełomie roku 1927/28, podejmuje starania o inkardynację w diecezji pińskiej. Inkardynację uzyskał 7 lipca 1928 r. pismem nr 5428/28. W diecezji pińskiej zostaje proboszczem w Łahiszynie (1928-1930). Następnie kapelanem ks. biskupa Z. Łozinskiego i sekretarzem generalnym Instytutu Akcji Katolickiej w Pińsku (1930-1932). W latach 1932-1934 odbywa studia judaistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Po powrocie jest profesorem WSD w Pińsku, gdzie wykłada katechetykę (1934-1937), równocześnie pełni obowiązki prefekta pińskich szkół podstawowych, a także wizytatora nauczania religii w szkołach. Od roku 1937 jest kapelanem SS. Urszulanek SJK w Mołodowie i prefektem szkół powszechnych. W przededniu wybuchu wojny 10.03.1939 r. zostaje zmobilizowany do wojska, jako kapelan 84 pułku Strzelców Poleskich. Od 2.10 do 21.11.1939 roku przebywał w niewoli niemieckiej przy szpitalu w Modlinie i Legionowie.

W latach 1940-1941 był kapelanem Zakładu dla ociemniałych w Laskach. W okresie od 1941 roku do 1944 Kapelanem Sióstr Urszulanek SJK w Warszawie przy ul. Gęstej l, a równocześnie Kapelanem Związku Harcerstwa Polskiego. Podczas powstania warszawskiego kapelan pułku "Baszta" na Mokotowie. Od listopada 1944 roku do 3 maja 1945 roku w niewoli niemieckiej, na robotach we Fromborku, w Merstendorf bei Niepars kr. Stralsund i w Barth k. Ostresee. Od lipca 1945 roku do 1946 proboszcz parafii w Słupsku w diecezji Gorzowskiej. Potem proboszcz w parafii Wytowno k. Słupska (1946-1947), ponownie w Słupsku w par. św. Rodziny (1947-1949). Powraca do Warszawy, gdzie obejmuje stanowisko wikariusza w parafii św. Wawrzyńca na Woli (1949-1950), proboszcza w par. Jelonki (1950). Od 21.08.1950 do 1.07.1959 roku jest rektorem kościoła Sióstr Wizytek w Warszawie. Od 25.03.1960 roku wizytatorem nauki religii i referentem spraw duszpasterskich przy Kurii diecezjalnej w Drohiczynie. Stale pogarszający się stan jego zdrowia, powoduje, że musi być pod stałą opieką lekarzy w Warszawie. Nie przestaje jednak działać na polu duszpasterskim i w obronie praw robotników. Podpisał się jako jeden z 18. pierwszych sygnatariuszy Komitetu Obrony Robotników w 1976 roku. Zmarł w Warszawie 19.10.1991 roku w "Szarym Domu" SS. Urszulanek na Wiślnej. Pochowany obok swojej matki na cmentarzu w Laskach. W testamencie prosił, by na jego pogrzebie nie było żadnych przemówień. Zmarł w opinii świętości. Warto jeszcze wspomnieć że w okresie okupacji niemieckiej działał w "Żegocie" akcji pomocy Żydom. Administrator Apostolski Diecezji Pińskiej obdarzył go godnością kanonika teologa Pińskiej Kapituły Katedralnej a Stolica Apostolska godnością prałata honorowego Jego Świątobliwości.

Mszę Świętą żałobną odprawił ks. Prymas Józef Kardynał Glemp w otoczeniu koncelebransów, wśród których był biskup Władysław Jędruszuk - Administrator Apostolski Diecezji Pińskiej i biskup Polowy Leszek Sławoj Głodź. We Mszy Świętej żałobnej i obrzędach pogrzebowych uczestniczył w kościele Sióstr Wizytek prezydent Rzeczpospolitej Polski Lech Wałęsa. Pogrzeb odbył się na cmentarzu w Laskach 23 października 1991 roku.

Ks. dr Eugeniusz Borowski. "Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Pińskiej 1925-1939". Drohiczyn n/B 2000