19. października odszedł jeden z największych i najlepszych ludzi, jacy w Polsce żyli w przeciągu mijającego właśnie wieku. Długie życie Księdza Jana Zieji - 94 lata - zrosło się z historią współczesną. Był świadkiem epoki, również w tym sensie, że w przełomowych chwilach naszych dziejów dawał czynne świadectwo wartościom zawartym w jego kapłańskiej dewizie: "Wierność Bogu, Ojczyźnie i braciom".

Wkrótce po otrzymaniu święceń uczestniczył jako kapelan w bitwie warszawskiej 1920 roku. Towarzyszył polskim żołnierzom w roku 1939, był także kapelanem Szarych Szeregów i Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich, a podczas Powstania Warszawskiego - zgrupowania AK "Baszta".

Dla mego pokolenia jego nazwisko wiązało się z działalnością opozycji demokratycznej. Był członkiem KOR, przewodnicząc pracom jego Rady Funduszu Samoobrony Społecznej.

Dla wszystkich pozostawał żywym przykładem rozumnej tolerancji i ciepłej dobroci. Może nieprzypadkowo mieszkał przy ulicy Dobrej. Ten wielki autorytet moralny urzekał skromnością. Ksiądz Zieja nie tylko głosił cnoty ewangeliczne; on je stosował w codziennej praktyce. Urodził się u schyłku zeszłego stulecia jako poddany cara Wszechrosji. Doczekał Polski niepodległej, której poświęcił całe długie i piękne życie.