Nie znam może wielu księży w Warszawie, ale spośród tych, których udało mi się poznać, dwaj księża wybijają się niewątpliwie jako wielkie indywidualności o cechach świątobliwości. Są to: Ks. Jan Zieja i ks. Tadeusz Fedorowicz.

Każdy z nich jest zupełnie inny ale łączy ich:

1) niepowtarzalność indywidualności,

2) mądrość Boża, ludzka i chrześcijańska

3) zmysł społeczny.

Ci dwaj ludzie, to jedyni księża w Polsce, których życzenie muszę traktować jako nakaz moralny.

Pamiętam go jeszcze z kazań w kościele SS Wizytek z początków lat 50-tych. Znam go najmniej, rozmawiałem parę razy dłużej, jedna bardzo ważna wtedy dla mnie wypowiedź (stosunek do wojny), trochę ulotnych kontaktów. Wielka postać społecznika, ascety, myśliciela. Trochę surowego, trochę patrzącego na świat oczyma mądrości już ponad życiowej ale wchodzącego wciąż w życie ludzkie swoją ewangeliczną miłością.

(...)

Ci dwaj księża formowali mnie, uczyli chrześcijaństwa. Jakże jestem Bogu wdzięczny, że od nich właśnie dowiedziałem się, kim jest Chrystus.

"Wspomnienia osobiste Tomasza Strzembosza o x. Ziei". Warszawa 1974. Maszynopis.